۱. هر وقت در زندگی‌ات گیری پیش آمد و راه بندان شد، بدان خدا کرده است؛ زود برو با او خلوت کن و بگو
با من چه کار داشتی که راهم را بستی؟ هر کس گرفتار است؛ در واقع گرفته ی یار است.
با من چه کار داشتی که راهم را بستی؟ هر کس گرفتار است؛ در واقع گرفته ی یار است.
۲. زیارتت، نمازت، ذکرت و عبادتت را
تا زیارت بعد، نماز بعد، ذکر بعد و عبادت بعد حفظ کن؛ کار بد، حرف بد، دعوا
و جدال نکن و آن را سالم به بعدی برسان. اگر این کار را بکنی، دائمی می
شود؛ دائم در زیارت و نماز و ذکر و عبادت خواهی بود.
۳. اگر غلام خانه‌زادی پس از سال ها
بر سر سفره صاحب خود نشستن و خوردن، روزی غصه دار شود و بگوید فردا من چه
بخورم؛ این توهین به صاحبش است و با این غصه خوردن صاحبش را اذیت می کند.
بعد از عمری روزی خدا را خوردن، جا ندارد برای روزی فردایمان غصه دار و
نگران باشیم.
۴. گذشته که گذشت و نیست، آینده هم که نیامده و نیست.
غصه ها مال گذشته و آینده است. حالا که گذشته و آینده نیست، پس چه غصه ای؟ تنها حال موجود است که آن هم نه غصه دارد و نه قصه.
۵. موت را که بپذیری، همه ی غم و غصه
ها می رود و بی اثر می شود. وقتی با حضرت عزرائیل رفیق شوی، غصه هایت کم
می شود. آمادگی موت خوب است، نه زود مردن. بعد از این آمادگی، عمر دنیا
بسیار پرارزش خواهد بود. ذکر موت، دنیا را در نظر کوچک می کند و آخرت را
بزرگ. حضرت امیر علیه السلام فرمود: یک ساعت دنیا را به همه ی آخرت نمی دهم. آمادگی باید داشت، نه عجله برای مردن.
